Meh wie gnue…

et e manicher wider vun Wihnaachte un dem ganze Drumrum – so gnue devu, ass es ruehig wider e Johr kaan gih, bis es widerkunnt – oder au zwei. Sovil Engele het mr gsehne, sovil Wihnaachtslieder gheert de liewe lange Taa lang, fascht vier Woche, ass es eime grad alls zum Hals rushängt.

Mr trout sich jo kum eso ebbis lut z sage, wil mr sich uf Wihnaachte jo soll freje un sich au freje tuet – am Afang, im September. Un wenn s eime nor doch emol eso komisch vorkunnt, kriegt mr glich e schleechts Gwisse. Also sait mr liewer nix un schickt sini Gedanke uf e paar Stroofrundene.

So isch es mir gange bis am Heiligoowe am Moriges, wu miner Junior sin letschte Teerli am Adventskalender het welle ufmache. Kum het er s uf un s Schuklädli gesse gha, dosch em doch bigott ufgange, ass er ganzi vier Teerle ufmache vegesse gha het. D Teerle sin noch ganz zue un d Schuklädle alli noch drin gsi. Do kaansch mol sehne, haw-i denkt, s geht dr nit ellei eso mit dem ganze Zvil. Un noch schlimmer: Wenn s au de Burscht schun eso geht, ass si so ebbis Wichtigs wie de Adventskalender vegesse…

Awer so isch es halt mit uns, fir die wu s Beschte grad guet gnue isch. Do lejt de Has im Pfeffer. We-mr allewil s Beschte vun uns will, nor ka-mr jo gar nie gnue kriege. Wil s jo allewil noch meh un noch ebbis Bessers git. Also, her demit. Un so merike mr fascht gar nit, wie mr allewil meh zammetrage un allewil richer werre.

Bloß: Ebber, wu nie gnue het, so weiß es s Sprichwort schu, seller isch allewil arm dra. Un ass winiger manichmol meh isch, wisse mr jo au. Mr mien nooch dene ganze Fierti bloß uf unser Ranze naluege.

Alla, uf e Nejs!

Wendelinus Wurth