Zwetschgeramache,
Hand-Weriks-Kunscht

Mir sin schu komischi Lit: Einersits kaufe mr am liebschte Epfel, wu ke Wurm drin isch, un wu usse ussehne wie gschleckt, wil si im Zwiifelsfall gwachst sin. Bi de Zwetschge (oder Pflume) isch es de meischte Lit awer zimlig egal, wie si ussehne.

Mr werre halt eso zoge vun de Buere un Supermärik.
Denn d meischti Zwetschge werre gschittelt, falle uf e Decki un werre nor in Kerb oder Steige gleert. Un eso sehne si nor au us: Dunkelblau, fascht schwarz un vum Flor, wie de Vater als gsait het, dem Huch vun Wiss owedruf, siht mr bloß noch e paar Reschtle. Die Zwetschge sehne nix meh glich.

S Zwetschgeramache isch e Kunscht (gsi). We-mr s Ramache glehrt het, nor erscht mit de Epfel, do het mr nix vekehrt kinne mache. Bi de Kriese het mr mien ufpasse, ass mr si nit uhni Stiil in Korb kejt het.
Awer bi de Zwetschge isch es druf akumme, ass mr vun dem Flor (uf hochditsch heißt s meischtens bereift) nix oder bloß ganz winig vetopt het. Mr het die Zwetschge am Stiil packt un zwar eso, ass mr kum oder gar nit an de Flor kumme-n-isch, vor mr si in de Korb falle glosst het. Do hen si friehger als druf gluegt, ass die Zwetschge nit vetopt sin. S isch halt e räächts Handwerik gsi, fascht schu e Kunscht, des Zwetschgeramache.

Wendelinus Wurth

Schreibe einen Kommentar